Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 77/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 stycznia 2021r. w sprawie IIIK 195/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Sąd dokonał analizy tylko zarzutów obrońcy oskarżonego W. H. kierując się treścią art.457§2kpk, ponieważ tylko obrońca oskarżonego złożyła wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji

obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art.4kpk, art.7kpk w zw. z art.410kpk polegającej na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i wybiórczej jego ocenie z pominięciem tych fragmentów zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego, które były korzystne dla oskarżonego, w szczególności, że:

- oskarżony raz uderzył pokrzywdzonego,

- oskarżony chodził po wiacie gdy M. podpalał pokrzywdzonego,

- przy podpaleniu pokrzywdzony widział tylko M., oskarżony nie wykonywał żadnych czynności związanych z podpaleniem,

i w konsekwencji na błędnym przyjęciu, że oskarżony godził się z celem działania M., tj. podpalenia pokrzywdzonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy został prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji, z zachowaniem zasady obiektywizmu, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów z art.7kpk,

w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia art.410kpk, ponieważ Sąd Okręgowy orzekał w oparciu o ujawniony w toku postępowania materiał dowodowy,

nie stanowi naruszenia reguły z art.410kpk danie priorytetu niektórym dowodom i dokonywanie na ich podstawie ustaleń w sprawie, ocenionym zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, ponieważ pominięcie części okoliczności jest wówczas skutkiem prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a nie efektem braku oceny danego dowodu i wynikających z niego okoliczności,

nie stanowi naruszenia reguły z art.7kpk uznanie za niewiarygodne części wyjaśnień oskarżonego, w której negował on swoje sprawstwo w zakresie zarzucanego mu przestępstwa, istotna jest prawidłowa analiza i przedstawiona przez Sąd I instancji ocena danego dowodu, i w tym zakresie brak jest podstaw do zasadnego formułowania zarzutu obrazy art.7kpk,

należy przy tym podkreślić, że swobodna ocena dowodów z art.7kpk nie oznacza, jakby chciała tego obrońca oskarżonego, oceny zgodnej z linią obrony przyjętą przez W. H., mającą na celu uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej za usiłowanie zabójstwa A. W.,

Sąd I instancji dokonał wnikliwej, bardzo szczegółowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z którą Sąd Odwoławczy się zgadza,

wyjaśnienia oskarżonego zostały zestawione z obiektywnym dowodem, którym w przedmiotowej sprawie było nagranie z monitoringu obejmującego wiatę śmietnikową, w której doszło do zaatakowania pokrzywdzonego,

Sąd I instancji bardzo skrupulatnie przedstawił wynikające z tego nagrania fakty, które podważyły wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, przede wszystkim w tej ich części, w której W. H. dążąc do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn usiłowania zabójstwa A. W., twierdził, że opuścił wiatę śmietnikową 5 minut przed G. M., i nie może odpowiadać za to co działo się w tej wiacie pod jego nieobecność,

nagranie z monitoringu wykazało, że oskarżony wyszedł z wiaty śmietnikowej krótko przed G. M., i bezpośrednio po tym z wiaty śmietnikowej unosił się dym, co po analizie zeznań pokrzywdzonego, uzasadniało wniosek do którego doszedł Sąd Okręgowy, że W. H. był na miejscu zdarzenia w momencie kiedy G. M. podpalił pokrzywdzonego,

prawidłowe było ustalenie Sądu I instancji, że W. H. miał świadomość działania, które podjął G. M. wobec ofiary- podpalenie po wrzuceniu do pojemnika na śmieci, i je akceptował- o czym świadczą wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego(k.108-109), w których powiedział, że widział jak M. czymś oblewa pokrzywdzonego i wrzucił coś do pojemnika, w którym był A. W. zanim pojawił się dym,

odwołanie tych wyjaśnień przez oskarżonego nie oznacza, że nie mogą być one podstawą dokonywanych ustaleń,

podkreślić należy, że Sąd Okręgowy prawidłowo je ocenił i na ich podstawie dokonał ustaleń w sprawie, ponieważ bez wątpienia oskarżony powiedział wówczas o tym czego był świadkiem albowiem byłoby nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym przyjęcie, że te wypowiedzi nie odnoszą się do tego co zaobserwował,

była to swobodna wypowiedź W. H. w toku przesłuchania, w postępowaniu przygotowawczym, i gdyby tego nie zaobserwował, a jedynie domyślał się takiego przebiegu wydarzeń nie było żadnych przeszkód żeby tak to przedstawił,

oskarżony dopiero kiedy zorientował się, że ta wypowiedź jest dla niego niekorzystna swoją relację zmienił,

działo się to bezpośrednio po wrzuceniu pokrzywdzonego przez oskarżonego i G. M. do pojemnika na śmieci, co wynika z zeznań pokrzywdzonego,

logiczne było ustalenie Sądu, że to wówczas oskarżony powiedział do G. M., „rób z nim co chcesz”, co prawidłowo zostało przyjęte przez Sąd I instancji za dowód istnienia porozumienia między oskarżonym a G. M. i akceptacji przez W. H. działań M., które mogły doprowadzić do śmierci A. W., i godzenia się z tym skutkiem przez oskarżonego,

W. H. bezpośrednio po oblaniu przez M. pokrzywdzonego, wrzuconego do pojemnika na śmieci, łatwopalną substancją i podpaleniu go, i zamknięciu pokrywy pojemnika, opuścił wiatę śmietnikową kilka sekund przed G. M.,

oskarżony nie musiał stać obok G. M. w momencie podpalenia pokrzywdzonego żeby można było przyjąć, że działał z nim wspólnie i w porozumieniu, istotne są okoliczności wskazane powyżej świadczące o jego świadomości co do działań podjętych przez M. na szkodę pokrzywdzonego, i jego zgoda na takie zachowanie,

W. H. nie pomógł A. W. tylko wyszedł z G. M. z wiaty śmietnikowej i oddalił się z miejsca zdarzenia,

Sad Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń co do tego, że W. H. dwa razy uderzył A. W. pięścią w twarz,

to oskarżony mówił o kilkukrotnym uderzeniu pięścią w twarz pokrzywdzonego i fakt, że A. W. rozpytywany przed Sądem po 2 latach od zdarzenia, nie wykluczał, że mógł zostać uderzony tylko raz przez oskarżonego, nie dyskredytuje ustalenia Sądu, że były na pewno dwa takie ciosy,

treść środka odwoławczego świadczy o tym, że zarzuty do ustaleń Sądu I instancji zostały oparte nie na pełnym materiale dowodowym tylko jego części, wybranych fragmentach wypowiedzi oskarżonego i pokrzywdzonego, bez ich analizy z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

a taką analizę i to prawidłową, w ramach swobodnej oceny dowodów przeprowadził Sąd Okręgowy,

wobec powyższego podnoszony w apelacji obrońcy zarzut obrazy art.7kpk nie zasługuje na uwzględnienie

Wniosek

- uniewinnienie oskarżonego W. H. od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty bezzasadne

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art.7kpk, z zachowaniem zasady obiektywizmu i uwzględnieniem treści art.410kpk,

dokonane przez Sąd I instancji ustalenia były prawidłowe w świetle zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego i przyjęta przez Sąd Okręgowy kwalifikacja prawna odpowiadała tym ustaleniom,

ustalenia te nie mogły być jednak podstawą rozstrzygnięcia w sprawie, z uwagi na zakaz reformationis in peius, który w tej sprawie wystąpił, o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia,

obrońca formułując alternatywny wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji nie wskazała przyczyn, dla których domagała się takiego rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego,

zgodnie z treścią art.437§2zd.2kpk uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej z wymienionych w tej regulacji przesłanek, a w przedmiotowej sprawie żadna z nich nie zaistniała,

obrońca nie wskazała na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, nie wskazała również żadnej z przyczyn uchylenia orzeczenia zawartych w art.439§1kpk a z uwagi na treść rozstrzygnięcia Sądu I instancji art.454kpk nie miał zastosowania

Lp.

Zarzut

2.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na treść wyroku przez niezasadne uznanie, na podstawie ustalonych faktów i dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, że oskarżony w dniu 19 lipca 2018r. w S. wewnątrz wiaty śmietnikowej, na wysokości posesji nr (...) przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym sprawcą, z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia A. W., kilkakrotnie uderzył pokrzywdzonego prawą pięścią w twarz, w prawy i lewy policzek, czym spowodował upadek pokrzywdzonego na ziemię, po czym razem z innym ustalonym sprawcą wrzucił pokrzywdzonego do plastikowego pojemnika na śmieci typu (...), gdzie nieznaną cieczą- substancją łatwopalną został polany po głowie, twarzy, ciele i odzieży, po czym przy użyciu zapalniczki dokonali podpalenia pokrzywdzonego, powodując pożar wewnątrz wiaty śmietnikowej oraz obrażenia w postaci oparzeń ciała pokrzywdzonego, w tym oparzeń; i I II stopnia skóry głowy, szyi, rąk, stóp co spowodowało uogólniony rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni oraz II i III stopnia przedramienia i ręki prawej, co spowodowało trwałe obrażenia w postaci przebarwień i zmian bliznowatych przedramienia prawego, stanowiące trwałe i istotne zeszpecenie lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na wydostanie się przez pokrzywdzonego z pojemnika i udzielenie mu pomocy przez osoby postronne, mimo że przeczą temu wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania pokrzywdzonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne co do zasady, są prawidłowe, oparte na właściwej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

wyjątkiem jest przyjęcie, że do pobicia A. W. doszło w trakcie pierwszego pobytu w wiacie śmietnikowej oskarżonego i G. M. albowiem takie ustalenie nie ma oparcia w żadnym z uzyskanych w toku postępowania dowodów,

oskarżony i pokrzywdzony nie rozdzielali pobicia od wrzucenia A. W. do pojemnika na śmieci, i dlatego uzasadniony jest wniosek, że do pobicia pokrzywdzonego i wrzucenia go do pojemnika na śmieci doszło w trakcie drugiego pobytu sprawców w wiacie śmietnikowej,

podkreślić należy, że okoliczność ta nie miała wpływu na treść orzeczenia i dlatego Sąd Odwoławczy ją pominął, zwłaszcza, że podstawą zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych było przyjęcie przez Sąd I instancji, że W. H. działając wspólnie i w porozumieniu z G. M. działając w zamiarze ewentualnym usiłował pozbawić życia A. W.,

tak sformułowany zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie,

należy podkreślić, że wykazanie błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać jedynie na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń lecz na wykazaniu, że przy ustalaniu faktów Sąd I instancji posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego,

obrońca takich uchybień nie wykazała,

nie budzi wątpliwości ustalenie, że oskarżony W. H. miał świadomość działań podjętych przez G. M. wobec A. W.- podpalenia pokrzywdzonego po tym jak po uderzeniu przez oskarżonego, razem wrzucili ofiarę do pojemnika na śmieci, który został zamknięty po podpaleniu A. W.,

zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów z art.7kpk, wskazuje jednoznacznie, że W. H. wiedział o zachowaniu G. M. i je całkowicie akceptował, godząc się ze śmiercią A. W. jako następstwem tego karygodnego postępowania współsprawcy- o czym Sąd pisał w punkcie 3.1. uzasadnienia,

mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że podnoszony w apelacji obrońcy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mogący mieć wpływ na jego treść, stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i nie mógł spowodować żądanej przez skarżącą zmiany i uniewinnienie oskarżonego W. H. od popełnienia przypisanego mu w wyroku Sądu Okręgowego przestępstwa

Wniosek

- uniewinnienie oskarżonego W. H. od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzut bezzasadny

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art.7kpk i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez W. H., i przyjęta przez Sąd Okręgowy kwalifikacja prawna odpowiadała tym ustaleniom,

ustalenia te nie mogły być jednak podstawą rozstrzygnięcia w sprawie, z uwagi na zakaz reformationis in peius, który w tej sprawie wystąpił, o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia,

obrońca formułując alternatywny wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji nie wskazała przyczyn, dla których domagała się takiego rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego,

zgodnie z treścią art.437§2zd.2kpk uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej z wymienionych w tej regulacji przesłanek, a w przedmiotowej sprawie żadna z nich nie zaistniała,

obrońca nie wskazała na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, nie wskazała również żadnej z przyczyn uchylenia orzeczenia zawartych w art.439§1kpk a z uwagi na treść rozstrzygnięcia Sądu I instancji art.454kpk nie miał zastosowania

Lp.

Zarzut

3.

rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary w stosunku do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu polegającej na wymierzeniu mu kary 10 lat pozbawienia wolności podczas gdy okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu wskazane przez Sąd I instancji oraz jego sytuacja życiowa uzasadniają wymierzenie oskarżonemu kary w niższym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej W. H. za przypisane mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwo jest nietrafny albowiem z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas kiedy zachodzi nienadająca się do zaakceptowania dysproporcja pomiędzy karą wymierzoną, a karą, która powinna w danych warunkach zostać wymierzona aby była karą sprawiedliwą, zasłużoną dla sprawcy przestępstwa przypisanego mu w wyroku,

Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary i uwzględnił okoliczności obciążające dla oskarżonego jak również przemawiające na jego korzyść,

pomimo takiej oceny rozstrzygnięcia Sądu I instancji, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok co do kary wymierzonej W. H. z powodu konieczności zmiany opisu czynu przypisanego sprawcy i jego kwalifikacji prawnej, na korzystniejszą, z uwagi na zakaz reformationis in peius, który w tej sprawie wystąpił, o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia

Wniosek

w przypadku gdyby Sąd II instancji podzielił stanowisko Sądu I instancji w zakresie sprawstwa W. H. o orzeczenie kary w możliwie jak najniższym wymiarze

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

konieczna była modyfikacja rozstrzygnięcia w zakresie kary przez jej orzeczenie w niższym wymiarze lecz nie z przyczyn wskazanych w apelacji, a z konieczności przyjęcia korzystniejszych ustaleń faktycznych, które spowodowały zakwalifikowanie czynu przypisanego sprawcy, na jego korzyść, przez wyeliminowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego jako skutku zachowania W. H., i usunięcia z kwalifikacji art.156§1pk2kk, o czym szerzej w punkcie 5.2 uzasadnienia

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

co do rozstrzygnięć dotyczących zaliczenia na poczet kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie i w zakresie kosztów procesu oraz dowodów rzeczowych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

obrońca nie sformułowała żadnych zarzutów co do w/w rozstrzygnięć,

rozstrzygnięcia te były ściśle związane z popełnieniem przez oskarżonego W. H. przestępstwa na szkodę A. W.,

Sąd Odwoławczy pomimo zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu i jego kwalifikacji, przyjął sprawstwo W. H. uznając zarzuty jego obrońcy negujące odpowiedzialność oskarżonego za czyn popełniony na szkodę pokrzywdzonego, za bezzasadne, i dlatego brak było podstaw do modyfikacji w/w rozstrzygnięć

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

zmiana zaskarżonego wyroku(vide: pkt I rozstrzygnięcia Sądu I instancji) polegająca na uznaniu oskarżonego W. H. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z art.13§1kk w zw. z art.148§1kk w zb. z art.157§1kk w zw. z art.11§2kk, za który na podstawie art.14§1kk w zw. z art.148§1kk w zw. z art.11§3kk wymierzono oskarżonemu W. H. karę 8(ośmiu) lat pozbawienia wolności,

wymierzając karę Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami wymiaru kary z art.53kk i uwzględnił okoliczności obciążające i łagodzące,

do okoliczności obciążających zaliczyć należy wysoki stopień winy sprawcy i wysoką społeczną szkodliwość przypisanego mu czynu wynikające ze sposobu działania sprawcy i charakteru naruszonego przez niego dobra chronionego prawem- zdrowia i życia ludzkiego, a także wynikające z miejsca i czasu ataku- w centrum miasta, w środku dnia, zaatakowania pokrzywdzonego bez powodu,

jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął uprzednią karalność oskarżonego,

do okoliczności łagodzących zaliczyć należy wyrażenia skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego,

rozstrzygnięcie Sądu Odwoławczego co do kary jest konsekwencją dokonania korzystniejszych ustaleń i przyjęcia korzystniejszej dla sprawcy kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu,

wobec powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego orzeczona wobec oskarżonego W. H. kara 8(ośmiu) lat pozbawienia wolności stanowi właściwą reakcję na jego przestępcze zachowanie i realizuje cele kary o charakterze wychowawczym i zapobiegawczym w stosunku do W. H., uświadamiając mu naganność jego postępowania a z uwagi na jej wymiar będzie oddziaływać na niego w przyszłości, zniechęcając go przed popełnieniem kolejnych przestępstw,

uwzględnia również ustalenie, że to nie oskarżony, a G. M. realizował bezpośrednio znamiona przestępstwa, którego w ramach współsprawstwa się dopuścili,

w zakresie prewencji ogólnej wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności kształtuje świadomość prawną społeczeństwa pokazując wysoką społeczną szkodliwość przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, a jednocześnie jest sygnałem, że każde takie zachowanie spotka się z odpowiednią reakcją organów wymiaru sprawiedliwości

Zwięźle o powodach zmiany

sprawa prowadzona przez Sąd Okręgowy w Szczecinie pod sygnaturą IIIK 195/20 była prowadzona w wyniku uchylenia przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie, wyrokiem z dnia 29.06.2020r., w sprawie IIAKa 66/20, wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27.11.2019r., wydanego w sprawie IIIK 190/19, na skutek uwzględnienia apelacji wywiedzionej na niekorzyść W. H.,

przy ponownym rozpoznaniu sprawy, dawało to możliwość wydania orzeczenia mniej korzystnego niż uchylone ale z ograniczeniami wynikającymi z tzw. pośredniego zakazu reformationis in peius z art.443kpk, który należy odczytywać w powiązaniu z treścią art.434§1kpk, co oznacza, że Sąd I instancji ponownie rozpoznający sprawę może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie wtedy gdy od pierwszego rozstrzygnięcia wniesiono na niekorzyść oskarżonego środek odwoławczy oraz w granicach zaskarżenia i tylko w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym, tj. w ramach podniesionych zarzutów(vide: podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.06.2018r., w sprawie IIIKK 252/18),

oznacza to zakaz dokonywania mniej korzystnych ustaleń faktycznych i przyjmowania surowszej kwalifikacji prawnej przy ponownym rozpoznaniu sprawy,

w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z opisanym powyżej pośrednim zakazem reformationis in peius, który został przez Sąd I instancji ponownie rozpoznający sprawę naruszony, ponieważ wprawdzie wywiedziono na niekorzyść oskarżonego apelację od pierwszego rozstrzygnięcia w sprawie, i Sąd ponownie rozpoznający sprawę działał w granicach zaskarżenia to wyszedł poza granice podniesionych przez skarżącego zarzutów,

oskarżyciel publiczny w apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27.11.2019r., wydanego w sprawie IIIK 190/19 podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji polegającego na przyjęciu, że oskarżony nie wiedział o podpaleniu przez G. M. pokrzywdzonego, i tym samym nie dopuścił się usiłowania zabójstwa A. W. w ramach współsprawstwa, i podnosząc ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie W. H. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa z art.13§1kk w zw. z art.148§1kk w zb. z art.157§1kk w zw. z art.11§2kk,

powyższe oznacza, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy najmniej korzystne dla oskarżonego ustalenia jakie mogły zostać dokonane to ustalenia odpowiadające treści zarzutu aktu oskarżenia,

nawet jeżeli przeprowadzone przez Sąd ponownie rozpoznający sprawę postępowanie dowodowe uzasadniało dokonanie nowych ustaleń w związku z nowymi informacjami, które Sąd uzyskał w ramach tego postępowania,

dlatego w przedmiotowej sprawie pomimo dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji ponownie rozpoznający sprawę, co do charakteru części obrażeń doznanych przez A. W., stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art.156§1pkt2kk, opis czynu przypisanego W. H. nie mógł zostać uzupełniony o stwierdzenia dotyczące skutków oparzenia ciała ofiary jako stanowiących trwałe i istotne zeszpecenie, a kwalifikacja o art.156§1pk2kk,

wobec powyższego Sąd Apelacyjny dokonał korekty opisu czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego kwalifikacji prawnej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. K. D. kwotę 885,60zł z VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, na podstawie §2pkt1, §3, §4ust.1i3, §17ust.2pkt5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu

IV.

na podstawie art.634kpk w zw. z art.627kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa ½ wydatków za postępowanie odwoławcze, w pozostałej części obciążając nimi Skarb Państwa, i wymierzono 600zł (sześćset złotych) opłaty za obie instancje, której wysokość ustalono kierując się treścią art.10ust.1 w zw. z art.2ust.1pkt6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych

7.  PODPIS

SSO(del.) Robert Mąka SSA Stanisław Kucharczyk SSA Małgorzata Jankowska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego W. H. za winnego popełnienia czynu z art.13§1kk w zw. z art.148§1kk w zb. z art.156§1pkt2kk w zb. z art.157§1kk w zw. z art.11§2kk, za który wymierzono mu karę 10(dziesięciu) lat pozbawienia wolności

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt I zaskarżonego wyroku, w części co do kary wymierzonej oskarżonemu W. H., na podstawie 14§1kk w zw. z art.148§1kk w zw. z art.11§3kk

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana