Treść orzeczenia II AKa 51/23 - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

II AKa 51/23 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Szczecinie z 2023-07-05

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 51/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 3 stycznia 2023 r., sygn. akt III K 185/22.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1

D. O.

Przebieg zdarzenia będącego przedmiotem osądu

Zeznania K. K. (1)

k.328-329

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.2.2.1.

Zeznania świadka K. K. (1)

Świadek w sposób sprzeczny ze zgromadzonym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd Okręgowy za wiarygodny – w szczególności z obiektywnym dowodem w postaci zapisu z monitoringu – przedstawił przebieg zdarzenia, w tym zachowanie D. O.

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił przedmiotowemu rozstrzygnięciu mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 4 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 193 § 1 kk w zw. z art. 201 kpk poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy z powodu niewyczerpania wszystkich środków dowodowych, w szczególności poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego specjalisty w zakresie neurologii dla stwierdzenia, czy u pokrzywdzonego R. L. w wyniku zdarzenia z dnia 19 grudnia 2022 doszło do trwałego uszkodzenia gałęzi górnej nerwu twarzowego lewego z trwałym zaburzeniem ruchomości lewej i górnej części twarzy, a jeżeli tak to czy w tym przypadku mamy do czynienia z ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci ciężkiej choroby nieuleczalnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 czy z naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 kk (art. 157 § 1 kk) w sytuacji, w której opinia biegłego z dnia 28 maja 2022 doprowadza do wniosków nie znajdujących oparcia w powołanej przez biegłego dokumentacji medycznej, a biegły, niebędący neurologiem na podstawie w zasadzie jedynie badania przedmiotowego zmienił swoją pierwszą opinię i stwierdził uszkodzenie nerwu o charakterze trwałym, co z kolei doprowadziło do naruszenia przepisów prawa materialnego i wskazania, iż w przedmiotowej sprawie oskarżony swoim postępowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału nie daje jednoznacznych podstaw do ustalenia, że mamy do czynienia z ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w rozumieniu ww. przepisu, a ewentualnie ze skutkami wskazanymi w art. 157 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy zgromadził kompletny materiał dowodowy, który poddał wnikliwej i przekonywującej ocenie. Tym samym brak było jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego zawartego w skardze obrońcy, jak i uznaniu za zasady sformułowany zarzut odnoszący się do nieprzeprowadzenia tego samego dowodu tj. opinii uzupełniającej biegłego neurologa.

Stwierdzić bowiem należy, że w toku postępowania biegły chirurg dwukrotnie sporządzał opinie wyczerpująco, rzetelnie i w oparciu o posiadane wiadomości specjalne. Pierwszą w oparciu jedynie o dokumentację medyczną, a kolejną z udziałem pokrzywdzonego dokonując jego badań i oględzin ciała. Tym samym w oparciu nie tylko o dokumentację medyczną, ale i własne spostrzeżenia uzupełnił swoją pierwotną opinię i był ze wszech miar uprawniony, aby wyprowadzić wniosek co do trwałego uszkodzenia gałęzi górnej nerwu twarzowego lewego z trwałym zaburzeniem ruchomości lewej i górnej części twarzy. Oczywiście, że wniosków takich nie mógł wyprowadzić z pierwszej opinii, skoro ograniczała się ona jedynie do dokumentów dostępnych na tym etapie postępowania, a leczenie wówczas nie zostało zakończone. Tym samym należało uznać, że wiadomości specjalne biegłego chirurga ograniczają się nie tylko wprost do spowodowanej rany, ale i następstw z nią związanych. Zresztą skarżący formułując wniosek dowodowy w postępowaniu apelacyjnym i jednocześnie zarzut zawarty w apelacji nie kwestionuje wiadomości specjalnych biegłego.

Jednocześnie skarżący powołując się na zaświadczenie neurologa z dnia 19 grudnia 2021r., w którym to lekarz stwierdził, iż jest „wysoce mało prawdopodobne, aby nerw się zrekonstruował – uszkodzenie raczej trwale” nie zauważa, że druga opinia została przez biegłego wydana już po sporządzeniu owego zaświadczenia Tym samym skoro biegły badał pokrzywdzonego już po wydaniu owego zaświadczenia i także stwierdził, że uszkodzenie nerwu jest trwale, to brak jakichkolwiek podstaw do dopuszczania kolejnego dowodu z opinii biegłego. Tym bardziej, że zaświadczenie neurologa jest enigmatyczne, a opinie pełne i przede wszystkim klasyfikują obrażenia z punktu widzenia obowiązujących przepisów prawnych. Druga opinia biegłego uwzględnia zaś badanie pokrzywdzonego. Z opinii tej wynika, że stwierdzony uszkodzenie nie wymagało specjalistycznych badań, gdyby bowiem istniała tak konieczność biegły wskazałby na taka konieczność. Okoliczność, że pokrzywdzony nadal pracuje w charakterze policjanta pomimo trwałego uszkodzenia nerwu twarzowego nie podważa przyjętej kwalifikacji prawnej czynu. W tym zakresie bowiem odrębne uregulowania wynikają z medycyny pracy i rodzaj oraz charakteru obowiązków wykonywanych obecnie przez pokrzywdzonego.

Nie na miejscu wręcz jest wywód skarżącego, iż zeszpecenie nie ma charakteru istotności, gdyż blizna w znacznej mierze umiejscowiona jest we włosach. Sąd odwoławczy w tym względzie odsyła skarżącego do zdjęć pokrzywdzonego znajdującego się w aktach sprawy, po wtóre owo trwałe zeszpecenia nie ogranicza się wyłącznie do blizny, ale przede wszystkim do trwałego uszkodzenia gałęzi górnej nerwu twarzowego lewego z trwałym zaburzeniem ruchomości lewej i górnej części twarzy. Nerw twarzowy nie znajduje się bynajmniej we włosach.

Wniosek

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

a. zmianę kwalifikacji prawnej i opisu czynu i przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 25 § 1 kk, a jednocześnie uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu z uwagi na popełnienie zarzucanego czynu zabronionego w warunkach obrony koniecznej,

ewentualnie w przypadku nie podzielenia przez Sąd stanowiska obrony w tym zakresie

b. zmianę kwalifikacji prawnej i opisu czynu i przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 25 § 2 kk i o odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonemu lub zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia wobec uznania, że oskarżony działał w warunkach przekroczenia granic obrony koniecznej,

ewentualnie

c. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu z art. 156 § 1 pkt 2 kk z uwagi na popełnienie zarzucanego czynu zabronionego w warunkach obrony koniecznej,

ewentualnie

d. zmianę wyroku poprzez odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonemu lub zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia wobec uznania, że oskarżony działał w warunkach przekroczenia granic obrony koniecznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować przyjętą kwalifikację prawną czynu, skoro Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o wnikliwą ocenę kompletnego materiału dowodowego. Nie może być w żadnym razie o działaniu w warunkach obrony koniecznej, skoro z tychże prawidłowych ustaleń faktycznych wynika, że to oskarżony był agresywny i atakujący, a działania pokrzywdzonego i jego kolegi zmierzły do powstrzymania jego bezprawnych działań.

3.2.

Obrońca oskarżonego zarzucił przedmiotowemu rozstrzygnięciu mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wbrew logice, wiedzy, doświadczeniu życiowemu i w sposób niekorespondujący z pozostałym materiałem dowodowym poprzez:

a) uznanie wyjaśnień oskarżonego D. O. jedynie za częściowo wiarygodne, a nie wiarygodne w całości w sytuacji, w której:

-: oskarżony wskazywał na okoliczność, że koledzy pokrzywdzonego w tym A. D. był inicjatorem zajścia w sklepie i przed sklepem (...),
-: oskarżony przyszedł do sklepu sam nie zamierzał nikogo atakować i w rzeczywistości był w wyraźnej mniejszości, bowiem pokrzywdzony był w obecności trzech znajomych,
-: oskarżony konsekwentnie wskazywał, że stroną atakującą był w rzeczywistości A. D. i jego koledzy i w momencie w którym stał tyłem do pokrzywdzonego i M. R. nie mógł przypuszczać że ich reakcją była rzekomo próba powstrzymania oskarżonego, a oskarżony stojąc pomiędzy czterema mężczyznami był przekonany, że następuje na niego atak ze strony tych mężczyzn poprzez szarpnięcie z tyłu za ramię i w odruchu obronnym odwrócił się i zaczął wymachiwać rękami i trzymanymi w nich butelkami z piwem,
-: wyjaśnienia oskarżonego korespondują z zeznaniami osób niezaangażowanych w zdarzenie, tj. z zeznaniami M. K. i K. W. w zakresie zachowania oskarżonego, pokrzywdzonego i A. D., a także z zapisem monitoringu,
-: Sąd stwierdził że pokrzywdzony, A. D. i M. R. mogli pewnych okoliczności nie pamiętać i nie są zbieżne z zapisem z monitoringu z uwagi na charakter zdarzenia, w tym przebywanie pod wpływem alkoholu i dynamikę zajścia, podczas gdy ewentualne rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonego, m.in. okoliczność, że nie pamiętał czy miał w rękach dwa piwa czy jedno (a drugie schowane w plecaku) dały Sądowi podstawę do uznania wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne w całości, podczas gdy z jego perspektywy sytuacja również była bardzo dynamiczna, pierwsze wyjaśnienia zostały złożone po upływie ponad sześciu miesięcy po zdarzeniu (a nie jak w przypadku pokrzywdzonego i świadków kilku dni od zdarzenia), mimo że oskarżony nie był pod wpływem alkoholu mógł pewnych okoliczności nie pamiętać, co nie powinno stanowić postawy do uznania jego wyjaśnień za wiarygodne tylko w części,
-: oskarżony od początku wyrażał skruchę i wskazywał, że jest mu przykro że w wyniku zdarzenia z w dniu 19 grudnia 2021 pokrzywdzony doznał obrażeń ciała i nie było to nigdy jego celem,

b) uznanie zeznań pokrzywdzonego za wiarygodne, spójne i konsekwentne, znajdujące potwierdzenie w pozostałym zebranym materiałem dowodowym, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym wyjaśnienia oskarżonego doprowadzają do wniosku, że należy uznać zeznania pokrzywdzonego za niewiarygodne, o czym świadczy fakt, że:

-: pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu w chwili zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa w dniu 20 grudnia 2021 (dzień po zdarzeniu) starał się umniejszać rolę A. D. w zdarzeniu mimo, że to on był prowodyrem całej sytuacji i pierwszy stosował przemoc w stosunku do K. K. (1),
-: pokrzywdzony nie pamiętał okoliczności, które mogły świadczyć niekorzystnie o zachowaniu jego i jego kolegów, ale pamiętał okoliczności, które mogły obciążyć oskarżonego czy K. K. (1), w tym nie pamiętał żeby A. D. przewrócił się na półki sklepowe w sklepie (...), by zaczepiał K. K. (1) poprzez kontakt fizyczny, by łapał go za kołnierz, barki czy kark jak już wyszli przed sklep, nie przypominał sobie by osobiście zadawał oskarżonemu ciosy nogą, które to okoliczności bezpośrednio wynikają z zapisu monitoringu z dnia zdarzenia,
-: pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu wskazał funkcjonariuszom, którzy przybyli na miejsce zdarzenia, że sam się przewrócił, co może świadczyć o tym, że (nie znając jeszcze skutków zdarzenia) nie chciał kolegom przysporzyć problemów, bowiem zdawał sobie sprawę, że inicjatorem konfliktu był w rzeczywistości A. D. i to on pierwszy zaczął używa przemocy fizycznej w stosunku do K. K. (1),

c) uznanie zeznań A. D. za wiarygodne częściowo, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym zapis z monitoringu oraz wyjaśnienia oskarżonego doprowadzają do wniosku, że zeznania R. L. należy uznać za niewiarygodne w całości, mając na względzie, że:

-: z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym zapisu monitoringu nie wynika, żeby w czasie kiedy świadek A. D. leżał na ziemi podszedł do niego oskarżony i chciał go zaatakować i nie doszło do tego tylko dlatego, że powstrzymał go pokrzywdzony i M. R., bowiem to oskarżony został złapany od tyłu za ramię i w odpowiedzi na atak zaczął wymachiwać rękoma,
-: świadek nie tylko był „pobudzony i od początku zachowywał się niespokojnie” ale to on był inicjatorem konfliktu między pokrzywdzonym, jego kolegami i K. K. (1) i oskarżonym, co wynika z wyjaśnień oskarżonego i zapisu monitoringu,
-: świadek nie pamiętał okoliczności, które mogły świadczyć niekorzystnie o jego zachowaniu, ale wskazywał na okoliczności, które mogły obciążyć oskarżonego czy K. K. (1), a nie znajdują odzwierciedlenia m.in. w zapisie monitoringu w dniu zdarzenia, w tym nie pamiętał żeby przewrócił się na półki sklepowe w sklepie (...), by zaczepiał K. K. (1) poprzez kontakt fizyczny, by łapał pokrzywdzonego za kołnierz, barki czy kark jak już wyszli przed sklep,
-: w czasie pierwszego przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 3 lutego 2022 świadek wskazał, iż pokrzywdzony pytając się oskarżonego o co chodzi został od razu uderzony bez powodu butelką w głowę (k. 58 verte), a na rozprawie w dniu 8 listopada 2022 wskazał, że nie widział momentu uderzenia R. L.,

d) uznanie zeznań M. R. za wiarygodne, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym zapis z monitoringu oraz wyjaśnienia oskarżonego doprowadzają do wniosku, że zeznania M. R. należy uznać za niewiarygodne w całości, mając na względzie, że:

-: świadek nie pamiętał okoliczności, które mogły świadczyć niekorzystnie o zachowaniu jego lub jego kolegów, ale wskazywał na okoliczności, które mogły obciążyć oskarżonego czy K. K. (1), a nie znajdują odzwierciedlenia m.in. w zapisie monitoringu w dniu zdarzenia, w tym faktu że to A. D. jako pierwszy skierował cios w stronę K. K. (1), czy że pokrzywdzony zadawał ciosy oskarżonemu nogami,
-: w czasie pierwszego przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 7 lutego 2022 świadek wskazał, iż oskarżony od razu zaczął wymachiwać butelkami trzymanymi w dłoniach w kierunku jego i R. L. (k. 65 verte), co nie znajduje potwierdzenia w zapisie monitoringu,

co w konsekwencji (pkt 1 a - d) doprowadziło do naruszenia przepisu prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, polegająca na niezastosowaniu art. 25 § 1 kk w wyniku przyjęcia, że oskarżony był osobą atakującą i wyłącza to możliwość zakwalifikowania działania oskarżonego jako obrony koniecznej, mimo że prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego doprowadza do wniosku, że oskarżony działał jedynie w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na jego zdrowie lub życie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania dokonania oceny poszczególnych dowodów przez Sąd merytoryczny.

Tym samym stwierdzić należy, że słusznie uznał tenże Sąd wyjaśnienia oskarżonego jedynie za częściowo wiarygodne, a odmówił im wiarygodności co do przebiegu zdarzenia przed sklepem. Oczywiście w tym zakresie nie ma znaczenia, że oskarżony konsekwentnie twierdził, że to nie on był atakującym, ale czuł się zaatakowany. Nie jest przy tym prawdą, jak twierdzi skarżący, że wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w relacji M. K., K. W., A. D. i zapisie z monitoringu. Wręcz przeciwnie. Właśnie na podstawie tego ostatniego dowodu – obiektywnego i czytelnego – można było w sposób pewny odtworzyć stan faktyczny.

To zapis z monitoringu pozwolił zweryfikować relacje poszczególnych uczestników zdarzenia. Zasadnie zatem Sąd Okręgowy uznał, że pokrzywdzony, A. D. i M. R. w zakresie niektórych okoliczności mogli pewnych szczegółów nie pamiętać, co ewidentnie było związane z dynamika zajścia i nagłym jego charakterem. Oczywistym jest, że w taki sposób, wbrew skarżącemu, nie można było potraktować wyjaśnień oskarżonego. Nie sposób przy tym uznać, żeby nie pamiętał, czy wychodząc ze sklepu trzymał w rękach jedno, czy dwa piwa, jakie słowa wypowiedział i że był stroną atakującą.

Nie ma znaczenia, że oskarżony w sklepie nie był strona atakującą, gdyż jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu merytorycznego przypisany mu czyn miał miejsce po wyjściu z niego. Podobnie nie ma znaczenia i to, że pokrzywdzonemu towarzyszyło aż 3 kolegów, gdyż przyszli oni w grupie zakupić alkohol i ewidentnie poza A. D. żaden z nich nie zachowywał się w sposób mogący wskazywać na jakiekolwiek przejawy agresji. Pokrzywdzony, na co wprost wskazują pracownicy sklepu, zachowywał się spokojnie.

Nie jest przy tym prawdą, jak wskazuje skarżący, że D. O. mógł na podstawie okoliczności przypuszczać, że jest atakowany, gdy stał pomiędzy mężczyznami i poczuł z tyłu szarpnięcie za ramię. Jak wynika z dowodów uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne po wyjściu ze sklepu od razu wypowiedział w kierunku leżącego, że „mu za….” i szedł w jego kierunku szybkim krokiem, a po złapaniu od tylu za kurtkę od razu zaczął machać rękoma z butelkami w kierunku mężczyzn i zadawał ciosy od góry, w tym w głowę.

Okoliczność związana ze skruchą i przeproszeniem pokrzywdzonego została uwzględniona przy wymiarze kary, ale na pewno nie ma wpływu na jego odpowiedzialność karną.

Brak natomiast jakiegokolwiek powodu, aby uznawać, jak chce tego skarżący, zeznania pokrzywdzonego za niewiarygodne. Okoliczność, że składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa starał się przedstawić w korzystnym świetle rolę A. D. w zdarzeniu, czy też nie pamiętał sytuacji w sklepie ewidentnie związany był z dynamiką zdarzenia i spożytym alkoholem. Podobnie należy ocenić bagatelizowanie okoliczności, wobec przybyłych na miejsce funkcjonariuszy Policji, związanych z doznanymi obrażeniami ciała. Tym samym argument obrońcy, jakoby celowo pokrzywdzony udzielał przybyłym funkcjonariuszom policji nieprawdziwych informacji chcąc chronić kolegów przed odpowiedzialnością – jest błędny.

Z zeznań pokrzywdzonego wynika także, że jego intencją było powstrzymanie oskarżonego przed atakiem na leżącego A. D., co wynika także z relacji M. R.. Co więcej z zeznań tych wynika, że oskarżony uderzał go w głowę butelkami z piwem. Zresztą dowód ten znajduje potwierdzenie także w sporządzonych opiniach przez biegłego.

Podkreślić przy tym ponownie należy, że obiektywnym dowodem weryfikującym wszystkie relacje jest zapis z monitoringu. Także w zakresie zeznań A. D.. Sąd I instancji, czego skarżący już nie zauważa, uznał tylko częściowo za wiarygodne jego zeznania. Oczywistym przy tym jest, że oskarżony nie podszedł do leżącego A. D., ale rodzaj i charakter wypowiadanych przez niego słów ewidentnie świadczy, iż zamierzał on go zaatakować. To właśnie działania pokrzywdzonego i M. R. spowodowały, iż do zaatakowania leżącego nie doszło.

Kwestionując wiarygodność zeznań M. R. apelujący nie zauważa, że także i ten świadek w chwili czynu był ewidentnie co najmniej w stanie po spożyciu alkoholu. Co więcej nic dziwnego, że kładł on główny nacisk i uwypuklał szczególnie zachowanie dotyczące K. K. (1) i D. O., gdyż najpierw ten pierwszy spowodował upadek A. D., a potem ten drugi obrażenia ciał u pokrzywdzonego. Nie był przy tym w sklepie, więc nie mógł wiedzieć, jak zachował się tam A. D.,

Z kolei A. D. z powodu spożytego alkoholu ewidentnie mógł nie pamiętać całego przebiegu zdarzenia, czy też ewidentnie podjąć próbę umniejszenia swojej roli w zdarzeniu. Przy tym skarżący nie zauważa, że tylko częściowo Sąd merytoryczny dal wiarę jego zeznaniom.

Dalej stwierdzić należy, że prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego nie podważył przeprowadzony dowód z zeznań K. K. (1) w postępowaniu odwoławczym. Chociaż z relacji wszystkich uczestników wynikało, że K. K. (1) był nie tylko obecny podczas całego zdarzenie będącego przedmiotem osądu, ale ewidentnie doszło pomiędzy nim a A. D. do interakcji, to jednak świadka ani w postępowaniu przygotowawczym ani merytorycznym nie udało się przesłuchać. Zestawianie przy tym relacji z postępowania odwoławczego przede wszystkim z zapisem z monitoringu, który jest obiektywnym dowodem pozwalającym na zweryfikowanie wszystkich relacji uczestników zdarzenia prowadzi do wniosku, że dowód ten jest niewiarygodny. Z żadnego dowodu nie wynika, aby na oskarżonego zaraz po jego wyjściu rzucili się mężczyźni zgromadzeni przed sklepem, przewrócili go, bili i nawet 2 mężczyzn siedziało na nim. Co jednak najważniejsze z zapisu na monitoringu wynika, że na ziemi przewrócony leżał A. D., a pokrzywdzony tylko próbował powstrzymać atak oskarżonego na leżącego. To oskarżony był najbardziej agresywny i wykonywał zamachy, uderzenia butelkami z piwem.

Dalej świadek niewiarygodnie wskazywał, że oprócz jego i D. O. w sklepie (...) był tylko jeden nieznany mężczyzna, chociaż z relacji pracowników sklepu, pokrzywdzonego A. D. wynika zgoła coś odmiennego. Zresztą po okazaniu mu zdjęć z monitoringu przyznał, że był tam jeszcze czwarty mężczyzna.

Tym samym nie może być mowy, jak słusznie wskazuje Sąd Okręgowy, o działaniu oskarżonego w obronie koniecznej, gdyż to nie on był przed sklepem atakowany. Nie miał też powodu, aby uznać, że zostanie przez kogokolwiek zaatakowany wychodząc ze sklepu, gdyż widział, iż osoba pomiędzy którą w Ż. i K. K. (1) doszło do wymiany zdań leżała już na chodniku. Co najważniejsze wypowiadane przez D. O. słowa pod adresem leżącego, że mu „(...)” i podejście szybkim krokiem w jego kierunku z dwoma butelkami piwa trzymanymi w rękach wprost wskazywało, że to on ma zamiar zaatakować leżącego i stąd działania pokrzywdzonego zmierzające od odciągnięcie go od bezbronnego kolegi były ze wszech miar uzasadnione. Z kolei oskarżony nie mógł przypuszczać, że zostanie zaatakowany przez pokrzywdzonego, gdyż ten tylko chwycił go za kurtkę od tyłu. Reakcja oskarżonego po odwróceniu się była błyskawiczna – atak za pomocą trzymanych w rękach butelek – wymachiwanie nimi w kierunku mężczyzn i w końcu trzykrotne uderzenie pokrzywdzonego butelką w głowę.

Wniosek

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

ewentualnie w przypadku nie podzielenia przez Sąd stanowiska obrony w tym zakresie

ewentualnie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

Obrońca oskarżonego zarzucił przedmiotowemu błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia mającego wpływ na jego treść poprzez wskazanie, że „oskarżony powiedział m.in. „(...) będą piły z kubeczków”, co sprowokowało A. D. znajdującego się w stanie nietrzeźwości” (strona 2 uzasadnienia wyroku), podczas gdy żaden ze świadków nie wskazał kto dokładnie, czy oskarżony, czy K. K. (1) skierował w stronę pokrzywdzonego i A. D. takie stwierdzenie, co doprowadziło do błędnego uznania, iż to oskarżony był prowokatorem zaistniałego konfliktu, a co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przepisu prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, polegająca na niezastosowaniu art. 25 § 1 kk w wyniku przyjęcia, że oskarżony był osobą atakującą i wyłącza to możliwość zakwalifikowania działania oskarżonego jako obrony koniecznej, mimo że prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego doprowadza do wniosku, że oskarżony działał jedynie w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na jego zdrowie lub życie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z prawidłowych ustaleń Sadu Okręgowego poczynionych na podstawie przede wszystkim relacji pracowników sklepu, zapisu z monitoringu wynika, który klientów znajdujących się w sklepie w jaki sposób się zachowywał. Dotyczy to także słów wypowiedzianych przez oskarżonego dotyczących picia z kubeczków przez pokrzywdzonego i A. D.. Sytuacja w sklepie nie została przy tym w żadnym razie sprowokowana przez pokrzywdzonego, gdyż ten zachowywał się biernie, podczas gdy słowa wypowiedziane przez oskarżonego w reakcji na zapytanie przybyłych o kubeczki, w których zamierzali pić alkohol.

W żadnym przy tym momencie, na co już wskazywano w punkcie poprzedzającym, oskarżony nie działał w obronie koniecznej, gdyż nikt nie dokonywał zamachu ani na jego życie ani zdrowie.

Pokrzywdzony, chociaż do sklepu przyszedł w towarzystwie A. D., zachowywał się spokojnie. Przed sklepem też stał biernie do momentu wyjścia z Ż. agresywnego oskarżonego. Zresztą w momencie opuszczenia przez niego sklepu żaden z mężczyzn przed nim stojących nie zachowywał się zaczepnie. Wprost przeciwnie. A. D. leżał bezbronny, a R. L. i M. R. stali biernie aż do momentu kiedy oskarżony krzycząc w kierunku leżącego, „że go (...)”, a te słowa nie budzi żadnych wątpliwości, co do intencji, jednocześnie szedł szybkim krokiem w kierunku leżącego z trzymanymi w ręku butelkami z piwem.

W tym momencie mężczyźni nie mając wątpliwości co do jego intencji bynajmniej nie zaatakowali go, ale podjęli działania w celu odciągnięcia. D. O. tym samym nie bronił się, ale atakował trzymanymi w rękoma butelkami. Oskarżony wymachiwał szklanymi butelkami w stronę mężczyzn. Na monitoringu wyraźnie widać, że oskarżony jest znacznie wyższy od pokrzywdzonego, zadaje ciosy z góry, pomimo rozbicia butelki na jego plecach kontynuuje zadawanie ciosów rozbitą butelka w okolice głowy pokrzywdzonego.

Wniosek

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

ewentualnie w przypadku nie podzielenia przez Sąd stanowiska obrony w tym zakresie

ewentualnie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

Obrońca oskarżonego zarzucił przedmiotowemu rozstrzygnięciu mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.:

1. naruszenie § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawę ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez ich zastosowanie do ustalenia wysokości opłaty, podczas gdy stawki określone w niniejszym rozporządzeniu w sposób niedopuszczalny różnicują wynagrodzenia adwokata ze względu na przymiot jego ustanowienia - z urzędu albo z wyboru - co zostało uznane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2020 roku (sygn. akt. SK 66/19) za niezgodne z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3, 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP oraz w wyroku z dnia 20 grudnia 2022 roku (sygn. SK 78/21), który uznał § 17 ust. 1 pkt 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu za niezgodny z ww. artykułami Konstytucji przez to, że wskazane w nich stawki dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z wyboru;

2. naruszenie § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich niezastosowanie do ustalenia wysokości opłaty, podczas gdy wobec uznania przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności różnicowania wynagrodzenia adwokata ze względu na przymiot jego ustanowienia - z urzędu albo z wyboru - Sąd winien był w zakresie ustalenia wysokości opłaty - odmówić zastosowania odpowiednich przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej i wysokość opłaty ustalić w oparciu o § u ust. 2 pkt 5 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku, tj. 1.440 zł + VAT, tj. łącznie 1.771,20 zł co nie nastąpiło i skutkowało zaniżeniem przyznanej opłaty tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu i miało wpływ na treść orzeczenia w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bezspornym jest, że oba przywołane rozporządzenia funkcjonują w obrocie prawnym. Każde z nich, regulując odmiennie sytuację adwokata, opiera się na innej podstawie faktycznej i prawnej upoważnienia i obowiązku tego adwokata do świadczenia pomocy prawnej. Pierwsze z wyżej przywołanych wskazuje na sytuację, gdy adwokat ustanowiony zostaje obrońcą z urzędu. Drugie zaś wskazuje na sytuację świadczenia pomocy prawnej „ nie z urzędu ” – czyli na zasadzie wyboru obrońcy/pełnomocnika przez zainteresowanego uzyskaniem takiej pomocy.

Rację ma skarżący, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2020 r., sygn. SK 66 / 19 wskazał, że różnicowanie sytuacji majątkowej adwokatów z punktu widzenia tego, czy pomoc prawną świadczą z urzędu, czy z wyboru, nie jawi się jako uzasadnione. Uznał przy tym za niekonstytucyjny zapis § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1801 ). Orzeczenie to jednak w żaden sposób – wprost – nie wskazywało na niekonstytucyjność rozporządzenia z 2016 r., które było postawą orzekania w przedmiotowej sprawie.

Zdaniem skarżącego Sąd II instancji winien uznać, że skoro Trybunał Konstytucyjny wskazał na niekonstytucyjność zapisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1801 ) to rozporządzenie obecne ( z roku 2016 r. ), jako także różnicujące stawki adwokackie w odniesieniu do tych, jakie wynikają z rozporządzenia z 2015 r., również winno zostać w przedmiotowej sprawie uznane za niekonstytucyjne. W tej mierze stwierdzi należy, że Sąd ad quem zgadza się z poglądem, że w kwestii podstawowych aktów normatywnych (rozporządzeń) uprawniony jest samodzielnie decydować o ich niezgodności z Konstytucją, ale nie sposób jest jednak zgodzić się z tak postawionym stanowiskiem realiach badanej sprawy. Jak bowiem wyżej wskazano każde z tych rozporządzeń reguluje status wynagrodzenia adwokata w zależności od podstawy, na której zaczął on świadczyć pomoc prawną. A stąd samo już takie zróżnicowanie daje istotną informację co do tego, że może istnieć jednak określony racjonalnie powód do różnicowania także kwot należnych adwokatom stawek w zależności od tego, czy świadczą oni pomoc prawną z urzędu, czy z wyboru. Przywoływane w tej mierze przez skarżącego orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, który wskazał, że bez względu na sposób umocowania adwokata do świadczenia pomocy prawnej adwokat zobligowany jest do dochowania jak największej staranności w wykonywaniu swoich obowiązków i dbania o interesy klienta, abstrahuje jednak od tego, że przecież w przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu płatnikiem za te usługi jest Skarb Państwa – czyli de facto ogół społeczeństwa – a nie osoba prywatna, jak w przypadku pomocy prawnej świadczonej z wyboru. Za pomoc świadczoną z urzędu wysokość wynagrodzenia adwokata nie może być więc ustalana swobodnie, z uwzględnieniem wyłącznie potencjalnego szacunku usługi prawnej, ale też i z uwzględnieniem samych możliwości finansowych państwa. Z pola widzenia nie może też umykać, że przecież osoba decydująca się na zawód adwokata, wnioskująca o wpisanie jej na listę adwokacką oraz na wykonywanie usług prawnych także, jako adwokat z urzędu, podejmuje w tej mierze decyzję swobodnie, z uwzględnieniem jednak obowiązującego porządku prawnego, w tym różnej skali wynagrodzeń za pomoc prawną z urzędu i z wyboru. W odniesieniu do czynności adwokackich wykonywanych z urzędu, a z wyboru, nie sposób też przeoczyć, że w tym pierwszym przypadku zainteresowany pomocą prawą nie ma prawa wyboru osoby adwokata. Możliwość zaś decydowania o osobie adwokata do pożądanej pomocy prawnej na zasadzie swobody wyboru wprost uzasadnia to, by kształt stawek adwokackich w regulującym to rozporządzeniu z roku 2015 r. określono na wyższym pułapie niż w rozporządzeniu z roku 2016 r. o świadczeniu pomocy prawnej z urzędu.

Suma wskazanych tu okoliczności istotnie tłumaczy i racjonalizuje powód dla istnienia w obrocie prawnym dwóch różnych rozporządzeń regulujących stawki adwokackie w zależności od tego, czy pomoc prawna świadczona jest z urzędu, czy z wyboru.

Skarżący nadto domaga się przyjęcia w obecnym stanie prawnym prostej analogii zapatrywań w oparciu o orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Zauważenia jednak wymaga, że pomimo upływu ponad trzech lat od daty pierwszej sygnalizacji, ustawodawca nie odniósł się do jej treści i w obrocie prawnym obecnie funkcjonują te przepisy, które zostały wyżej omówione i które Sąd Okręgowy w Szczecinie winien realizować w takim brzmieniu, jakim nadał im ustawodawca.

W świetle powyższego Sąd odwoławczy w pełni podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, że skoro skarżący występował w przedmiotowej sprawie, jako obrońca z urzędu, a w obowiązującym porządku prawnym niezmiennie funkcjonuje rozporządzenie regulujące należności adwokackie właśnie za tego rodzaju pomoc prawną, to podstawą prawną orzekania w tej mierze winno być właśnie owo rozporządzenie. W żadnym razie nie doszło więc do obrazy prawa, jak przekonywał skarżący.

Wniosek

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyznanie na rzecz obrońcy oskarżonego wynagrodzenia w łącznej kwocie 1.771,20 zł, w tym kwotę 331,20 zł podatku od towarów i usług, w oparciu o właściwe przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu prowadzonym przed sądem okręgowym jako Sądem I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd Okręgowy, zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem, zasądził zgodnie z wnioskiem i oświadczeniem obrońcy z urzędu na jego rzecz wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną przed sądem pierwszej instancji, to brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania takiego rozstrzygnięcia.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego, kwalifikacja prawna czynu i wymierzona kara pozbawienia wolności, orzeczona kwota odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro Sąd Okręgowy n podstawie kompletnego materiału dowodowego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, wszystkie dowody w sposób staranny i przekonywujący ocenił, to brak było podstaw, aby kwestionować sprawstwo i winę oskarżonego. Żadnych wątpliwości nie budziła kwalifikacja prawna czynu znajdująca uzasadnienie w obowiązujących przepisach i dowodach uznanych przez Sąd meriti za wiarygodne.

Kontrola orzeczenia o karze wykazała, że Sąd poczytał na korzyść i niekorzyść oskarżonego wszystkie okoliczności łagodzące oraz obciążające oraz właściwie je wyważył. Brak było podstaw do kwestionowania kwot odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylony obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na rzecz Fundacji (...) w S.

Zwięźle o powodach zmiany

Zadośćuczynienie ze swej istoty związane jest ściśle z osobą pokrzywdzonego, ma charakter niemajątkowy, a jego zasadniczą rolą jest kompensacja, czyli naprawienie krzywdy, jakiej doznał pokrzywdzony. Skoro tak, to oczywistym jest, że nie jest możliwe zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz innej osoby – nie pokrzywdzonego w wyniku popełnionego przestępstwa – czy też instytucji, organizacji.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 2 i ust 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019.18 z późniejszymi zmianami) i stosownie do wniosku i oświadczenia obrońcy oskarżonego zasądzono na jego rzecz wynagrodzenie na obronę oskarżonego przed Sądem odwoławczym.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym opłatę stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).

7. PODPIS

del. SSO Iwona Gdula SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Wiśniewski

1.3 Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Ustalenia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 7 grudnia 2023, Opublikował(a): Magdalena Budnik
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Szczecinie
Data wytworzenia informacji: 5 lipca 2023