Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 3/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Szczecinie z dnia 28 października 2020 r., sygn. akt III K 38/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. W. (1)

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał dowodów, ani nie dokonywał odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych w I instancji.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił "obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, skutkującą bowiem w konsekwencji uniewinnieniem T. W. (1) od popełnienia sześciu zarzucanych mu czynów zabronionych kwalifikowanych z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § I k.k. i in. (opisanych w punktach od I do VI aktu oskarżenia i części wstępnej wyroku), mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaniechaniu nadania odpowiedniej mocy dowodowej wypowiedziom procesowym pokrzywdzonych, w tym zwłaszcza M. J., T. J. (1), Z. B., A. B., M. B. czy M. N., przy jednoczesnym nieuzasadnionym przydaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom T. W. (1) odnośnie braku wiedzy lub świadomości co do niezgodnych z prawem działań W. B. (1), mających odzwierciedlenie w treści zawieranych umów pożyczki, wywołanym przede wszystkim wyciągnięciem nieprawidłowych umniejszających sprawstwo oskarżonego - wniosków z faktu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa finansowego.

Obrońca oskarżonego wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił: "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony działał z zamiarem doprowadzenia E. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że wprowadził ją w błąd co do możliwości uzyskania kredytu mając świadomość, że nie będzie to. możliwe i nie podjął żadnych działań w tym kierunku, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób wyprowadzić wniosku aby oskarżony od początku działał z zamiarem popełnienia przestępstwa oszustwa j miał świadomość, że uzyskanie kredytu nie będzie możliwe oraz że nie podjął żadnych działań dla wykonania umowy z E. L.".

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wniesione przez prokuratora oraz obrońcę oskarżonego nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności odnosząc się do środka zaskarżenia oskarżyciela publicznego wskazać należy, iż wbrew treści zarzutów apelacji prokuratora Sąd orzekający nie dopuścił się naruszenia wskazanych w nich przepisów. Zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym, jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten dokonał oceny przeprowadzonych dowodów nie uchybiając normie zawartej w art. 7 k.p.k. a za podstawę ustaleń faktycznych w zakresie przypisanych czynów w pkt I-VI aktu oskarżenia przyjął, zgodnie z art. 410 k.p.k., całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, wynikających z dowodów, które uznał za wiarygodne. Ocena dowodów i wynikających z nich okoliczności wskazuje, że dokonane ustalenia odpowiadają ich treści. W wywodach Sądu Okręgowego wskazujących na zgodną z normą art. 7 k.p.k. ocenę materiału dowodowego, nie stwierdzono błędów o charakterze logicznym ani faktycznym. Poczynione w oparciu o nią ustalenia są prawidłowe.

Zasadniczą kwestią dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy była ocena zamiaru z jakim działał T. W. (1) mając pomagać W. B. (1) w dokonaniu przestępstw wyartykułowanych w pkt od I do VI aktu oskarżenia.

W procesie wykładni przepisów prawa oparcie się wyłącznie na wykładni funkcjonalnej może nastąpić wyjątkowo, w szczególności gdy względy natury celowościowej, w tym racje prawne, społeczne, ekonomiczne lub moralne za tym przemawiające mają charakter zasadniczy, między innymi wtedy, gdy konieczne jest uwzględnienie w procesie interpretacyjnym wykładni prokonstytucyjnej lub prokonwencyjnej (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2012 r., I KZP 12/12, OSNKW 2012, z. 11, poz. 112). Niewątpliwy, w omawianym tu zakresie, przy dekodowaniu normy zawartej w art. 18 § 3 k.k., jest kontekst językowy. Przepis ten stanowi, że "odpowiada za pomocnictwo ten, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie...". Oczywiste przy tym jest, że pojęcie "zamiar" - użyte w art. 18 § 3 k.k. - interpretować należy zgodnie ze znaczeniem nadanym mu w art. 9 § 1 k.k., a więc jako zamiar bezpośredni lub zamiar ewentualny. Tak zwrot "w zamiarze" użyty w art. 18 § 3 k.k. postrzegany jest zarówno w piśmiennictwie (Ł. Pohl: Istota pomocnictwa w Kodeksie karnym, RPEiS 2000, z. 2, s. 79; A. Marek: Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2010, s. 55; L. Tyszkiewicz (w:) M. Filar (red.): Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2010, s. 78; P. Kardas (w:) A. Zoll (red.): Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Warszawa 2012, s. 378), jak i w orzecznictwie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., WA 8/03, R-OSNKW 2003, poz. 540), Do tożsamego wyniku, a więc możliwości dopuszczenia się pomocnictwa w zamiarze ewentualnym, prowadzi również zastosowanie reguł wykładni systemowej. Pomocnictwo (art. 18 § 3 k.k.) oraz podżeganie (art. 18 § 2 k.k.), jako formy niesprawcze, uzupełniają katalog zjawiskowych form popełnienia przestępstwa zdefiniowanych w art. 18 § 1 k.k. (sprawstwo pojedyncze, współsprawstwo, sprawstwo kierownicze i polecające). Zarówno podżeganie, jak i pomocnictwo opisane zostały w Kodeksie karnym w sposób złożony. Część ich znamion określona została w art. 18 § 2 i 3 k.k. (normy podstawowe), pozostałe zaś wynikają z odpowiedniego przepisu części szczególnej. Zestawienie obu przepisów jednoznacznie wskazuje na zróżnicowanie przez ustawodawcę ich strony podmiotowej. O ile w wypadku podżegania konieczny jest zamiar bezpośredni ("kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego" - art. 18 § 2 k.k.), o tyle przy pomocnictwie wchodzą w grę obie postacie umyślności ("kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego" - art. 18 § 3 k.k.), a więc tak zamiar bezpośredni, jak i ewentualny. Ustawodawca nie uczynił przy tym żadnych zastrzeżeń co do charakteru przestępstwa głównego, do popełnienia którego udzielana jest pomoc, nie wyłączył więc tym samym możliwości popełnienia w tej formie zjawiskowej, i to z zamiarem ewentualnym, również przestępstw charakteryzowanych jako celowościowa odmiana przestępstw kierunkowych. Taki zabieg legislacyjny nie był przy tym przypadkowy, stanowił bowiem konsekwencję obowiązującej w polskim porządku prawnym zasady niezależności kwalifikacji prawnej oraz indywidualizacji odpowiedzialności karnej współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego (art. 20 k.k.). Zgodnie z określoną w tym ostatnim przepisie regułą każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających. Odpowiedzialność ustalana jest więc odrębnie w stosunku do każdego ze współdziałających, zaś brak możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności jednego ze współdziałających nie wyklucza możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnej pozostałych. Ponadto w odniesieniu do każdego ze współdziałających odpowiedzialność ta wyznaczana jest odrębnie w odniesieniu do okoliczności decydujących o stronie podmiotowej, co przesądza, że przypisane poszczególnym współdziałającym czyny zabronione mogą różnić się stroną podmiotową (zob. P. Kardas: op. cit., s. 390, 391 oraz powołane tam publikacje). Oznacza to więc, że nawet w wypadku wyłączenia odpowiedzialności karnej sprawcy głównego, pomocnik - z uwagi na nieakcesoryjny charakter swojej odpowiedzialności - w granicach swojego zamiaru może odpowiadać karnie. Oczywiście zamiar odnosić należy do wszystkich znamion strony przedmiotowej pomocnictwa. Udzielający pomocy musi obejmować świadomością to, że podejmując określone czynności lub nie wykonując ciążącego na nim obowiązku niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego, ułatwia w ten sposób innej osobie popełnienie czynu zabronionego oraz to, że czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej lub przepisie pozakodeksowym czynu zabronionego, a także w odniesieniu do indywidualnie oznaczonej osoby bezpośredniego wykonawcy. W konsekwencji musi on obejmować świadomością zarówno prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania), w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia czynu zabronionego przez inną osobę. Nie oznacza to jednak, że musi chcieć popełnienia takiego czynu, bowiem wystarczający jest w takiej sytuacji, z uwagi na treść art. 18 § 3 k.k. w powiązaniu z art. 20 k.k., element godzenia się, kodeks zaś - zauważono to już wyżej - nie zawiera normy, która nakazywałaby w sposób wyjątkowy i na odmiennych zasadach traktować pomocnictwo do przestępstw kierunkowych. Wreszcie, odwołując się do zasad wykładni teleologicznej, podnieść należy, co sygnalizowane jest też w piśmiennictwie (L. Tyszkiewicz (w:) M. Filar (red.): Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2008, s. 68), że zamiar ewentualny jest wystarczający dla wykazania pomocnictwa, a wynika to z tego, że pomocnik może nie być w pełni poinformowany o zamiarze sprawcy i jedynie może przewidywać możliwość popełnienia przez niego przestępstwa, na co się godzi, skoro udziela pomocy. Tak więc względy społeczno-kryminologiczne przemawiają za spenalizowaniem różnorakich form niesprawczych ułatwienia popełnienia czynu zabronionego, zaś ratio legis przyjętego unormowania to jednoznaczne uniezależnienie kwalifikacji zachowań poszczególnych współdziałających także w zakresie strony podmiotowej czynu zabronionego. Dali temu wyraz projektodawcy Kodeksu karnego, opowiadając się za "możliwością pociągnięcia do odpowiedzialności podżegacza lub pomocnika (...) i to niezależnie od tego, jak będzie kwalifikowane z punku widzenia strony podmiotowej przestępstwo sprawcy wykonującego znamiona czynu zabronionego" (A. Wąsek: Formy popełnienia przestępstwa w k.k. z 1997 r., Nowa kodyfikacja karna. Kodeks karny. Krótkie komentarze. Warszawa 1998, z. 9, s. 81) (wyrok SN z 15.10.2013 r., III KK 184/13, OSNKW 2014, nr 2, poz. 15).

W opozycji zatem do treści apelacji prokuratora wskazać należy, iż przedstawiona przez Sąd Okręgowy ocena stanu dowodowego sprawy jest w pełni prawidłowa, nie razi dowolnością i w sposób jasny wskazuje na czym opierał się ten Sąd wydając zaskarżone orzeczenie. Sąd I instancji przekonanie o braku znamion popełnienia przestępstwa przez T. W. (1) w sposób przekonujący i prawidłowo uzasadniał mając na uwadze materiał dowodowy, w tym w szczególności zeznania pokrzywdzonych – świadków. Jak wynika z depozycji T. J. (1) i M. J., iż w zakresie wysokości kwoty pożyczki od W. B. (1) oskarżony wskazał, iż świadkowie mają to ustalić z W. B. (1). Co więcej, T. W. (1) powiedział pokrzywdzonemu, iż zna kogoś, kto może udzielić pożyczki i wskazał, jakie dokumenty są do tego niezbędne. Nie można tracić z pola widzenia, iż sam świadek zeznał, iż musiał wykonać wycenę gospodarstwa, bo tylko na tej podstawie może stwierdzić, czy może uzyskać kredyt. Świadkowie zgodnie zeznali, że w trakcie spotkania z W. B. (1) obecny był oskarżony, ale nie odzywał się on, zaś ustalenia były dokonywane między nimi, a W. B. (1). Świadkowie przyznali, że widzieli, iż na podpisanej umowie pożyczki jest wpisana kwota znacznie wyższa niż faktycznie pożyczona im przez W. B. (1) i rozmawiali na ten temat z W. B. (1), który zapewnił, że będzie domagał się zwrotu tylko kwoty faktycznie pożyczonej. Również w tej materii należy przywołać wyjaśnienia oskarżonego, a którym Sąd meriti dał wiarę, gdzie T. W. (1) podał jakie dokumenty należy przeprowadzić celem weryfikacji, na podstawie jakich będzie „wyczyszczony BIK”. Również świadek M. J. odniosła się w swoich zeznaniach do kwestii związanej z dokumentacja dotyczącą pożyczki. Podała, jakie oskarżony przekazywał informacji, a które niewątpliwie niezbędne były do uzyskania pożyczki. Świadek zeznała również, iż o ile faktycznie oskarżony był obecny w trakcie rozmowy z nią, mężem i W. B. (1), jednak nie odzywał się. Również oskarżony nie udał się z pokrzywdzonymi do notariusza (protokół rozprawy głównej z dnia 24 maja 2019r.). Odnosząc się natomiast do zeznań Z. i A. B., wprawdzie z zeznań Z. B. wynika, że T. W. (1) wskazywał, że pożyczka od W. B. (1) będzie zabezpieczona hipoteką, to jednocześnie dodał, że gospodarstwo rolne przejdzie na pożyczkodawcę, jeśli pożyczka nie zostanie spłacona (k.32, załącznik III/17). Nadto Z. B. i A. B. zgodzili się na zawarcie umowy przeniesienia własności nieruchomości na W. B. (1) na zabezpieczenie udzielonej pożyczki. Świadek M. B. zeznała natomiast, iż nie ma żadnych pretensji do oskarżonego, bo oskarżony załatwiał jedynie świadkowi pożyczkę. Podała nadto, że nie ma wiedzy na temat tego, czy oskarżony czytał treść umowy, bo przy niej T. W. (1) jej nie czytał.

I tak, mając w polu widzenia przywołane depozycje świadków oraz materiał poza sporem jest, że oskarżony nie miał świadomości, że bierze udział w procederze, który z pewnością nie jest legalny, a najprawdopodobniej służy do popełnienia czynu zabronionego. Słusznie zatem Sąd Okręgowy wykazał, iż oskarżony skontaktował pokrzywdzonych z W. B. (1), niemniej jednak brak jest dowodu na to, aby uznać, iż oskarżony podejmował czynności, które umożliwią W. B. (1) dopuszczenia się przestępstwa na ich szkodę. Nie można tracić bowiem z pola widzenia, iż przecież i oskarżony T. W. (1) korzystał z pożyczki udzielonej przez W. B. (1), był zadowolony z ich warunków, zaś uzyskane przez niego finanse pozwoliły mu na pozbycie się problemów finansowych związanych z mieszkaniem. Również trafnie nie uszło uwadze Sądowi meriti, iż oskarżony trudnił się pośrednictwem finansowym. Miał zawarte umowy w tym zakresie z (...)przez (...) współpracował z (...) SA, jako partner u pośredników (...) sp. z o.o. sp. komandytowa, (...) SA oraz (...) spółka z o.o.. Na tym tle zamieszczał ogłoszenia w prasie, a po zgłoszeniu się do niego klientów zawierał z nimi umowy na pośrednictwo finansowe.

Wyjaśnienia oskarżonego w tym względzie są logiczne, a z żadnych dowodów zgromadzonych w sprawie nie wynika, że W. B. (1) poinformował oskarżonego o faktycznych swoich planach, a więc o tym, że bierze on udział w popełnieniu oszustwa mającego na celu pokrzywdzenie osób wyartykułowanych w pkt I-VI aktu oskarżenia. Nie ulega zatem wątpliwości, iż zachowanie T. W. (1) nie wyczerpuje znamię przestępstwa popełnionego w formie zjawiskowej pomocnictwa.

Oskarżony T. W. (1) poprzez swoje działanie polegające na skontaktowaniu pokrzywdzonych z W. B. (1), czy też zgromadzeniu dokumentacji lub weryfikacji zdolności majątkowej, nie podjął się udzielenia pomocnictwa W. B. (1) do popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę T. J. (1) i M. J., Z. i A. B., M. B., J. i M. N..

Tym samym, biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należy stwierdzić, że oskarżony T. W. (1) nie wypełnił ustawowych znamion czynu określonego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Brak wystąpienia w postawie oskarżonego znamion popełnienia przestępstwa nie budzi wątpliwości.

Przechodząc do apelacji obrońcy oskarżonego również i ona nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd meriti dokonał słusznej wykładni, a co za tym idzie słusznie uznał, iż czyn T. W. (1) na szkodę E. L. wyczerpał znamiona czynu zabronionego określonego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Wbrew twierdzeniom skarżącego, argumentacja Sądu I instancji jest przekonująca i znajduje pełne oparcie w materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach E. L., które korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Niewątpliwie oskarżony miał wiedzę, co do sytuacji finansowej, w jakiej znajduje się pokrzywdzona, a mimo to zapewniał pokrzywdzoną, co do możliwości uzyskania wsparcia finansowego, a co za tym idzie uzyskał z tego tytułu odpowiednią kwotę przekazaną przez pokrzywdzoną przekazem pieniężnym. Co więcej w opozycji do twierdzeń apelującego należy odwołać się do treści wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie głównej w dniu 21 października 2020r., gdzie podał „Nie podjąłem żadnych czynności w sprawie kredytu dla Pani E. L., bo one były zarżnięte w BIKU-u. Ja pokwitowałem odbiór 2.000 euro zaliczki, bo E. L. powiedziała, że prześle mi to pocztą”. Niczego w sprawie nie mogą zmienić twierdzenia apelującego o wielogodzinnym przeglądaniu dokumentów, czy innych czynności, które de facto nie miały miejsca. Taka postawa, w świetle zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony swoim zachowaniem działał na niekorzyść pokrzywdzonej, wyczerpując znamiona art. 286 § 1 k.k. Należy mieć na uwadze, iż wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Chodzi o szeroki zakres zachowań kłamliwych jako źródła wprowadzenia w błąd co do okoliczności istotnych, więc tych, które są przyczyną niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Sposób wprowadzenia w błąd może być rozmaity. Zamierzony cel sprawcy może być osiągnięty przy użyciu słowa, dokumentów lub innych przedmiotów bądź zachowania się sprawcy (qyrok SN z 18.06.2019 r., V KK 246/18, LEX nr 2683740).

Sąd Apelacyjny stwierdza zatem, iż ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Okręgowy wskazuje, że została ona dokonana z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 410 k.p.k, jako, że jest wszechstronna, nie narusza zasad swobodnej oceny dowodów i nie zawiera błędów faktycznych. Nadto, podkreślenia wymaga, iż Sąd pierwszej instancji wyraził swoje stanowisko na podstawie wszystkich – swobodnie (a nie dowolnie) ocenionych dowodów – zebranych w sprawie, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy uznaje je za słuszne, a wywody zawarte w apelacji uznać należy za dowolne i stanowiące li tylko polemikę z prawidłową oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd meriti.

Zasadnie Sąd pierwszej instancji uznał wyjaśnienia oskarżonego w tej części za niewiarygodne. Opierając się na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, należało podzielić stanowisko tego Sądu, że oskarżony tylko i wyłącznie na użytek postępowania i w celu umniejszenia swojej winy wskazał okoliczności, które nie korespondują z zebranym materiałem aktowym. Analiza dokumentów, ich treść oraz zeznania pokrzywdzonej niewątpliwie wskazują na winę oskarżonego.

Reasumując, stwierdzić więc należy, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniesionych apelacji, a skoro tak, to Sąd Apelacyjny, w oparciu o przepis art. 437 § 1 k.p.k., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie (co do punktu I części dyspozytywnej) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania, przy pozostawieniu w mocy pozostałych rozstrzygnięć przedmiotowego wyroku.

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie T. W. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej zaskarżonego wyroku oraz uchylenie punktów III, IV, V VII zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia za nieuzasadnione uznać należało wszelkie wnioski odwołania obrońcy obwinionego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie zaistniały okoliczności podlegające uwzględnieniu z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 28 października 2020 r., sygn. akt III K 38/19:

I. uniewinnił T. W. (1) od popełnienia zarzuconych mu czynów opisanych w punktach od I do VI części wstępnej wyroku;

II. uznał oskarżonego T. W. (1) za winnego tego, że w okresie od stycznia 2011 r. do 19 marca 2011 r. w P. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd E. L. zapewniając, że podejmie działania zmierzające do przedstawienia stosownego produktu finansowego dla jej córki I. L., nie zamierzając jednak wywiązać się ze swojego zobowiązania i pod pozorem konieczności wpłaty zaliczki na jego wynagrodzenie z tytułu umowy pośrednictwa finansowego skłonił E. L. do przekazania mu przekazami pieniężnymi:

-w dniu 21 lutego 2011 r. kwoty 480 euro (plus opłata za przesłanie 25 euro),

-w dniu 24 lutego 2011 r. kwoty 800 euro (plus opłata za przesłanie 35 euro),

-w dniu 19 marca 2011 r. kwoty 720 euro (plus opłata za przesłanie 30 euro),

jednak nie podjął żadnych działań zmierzających do umożliwienia I. L. zawarcia umowy kredytowej i nie dokonał zwrotu pobranych kwot, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem E. L. w łącznej kwocie 2.090 euro, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to przestępstwo na podstawie art. 286 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę jednego roku pozbawienia wolności i karę 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych;

III. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat próby;

IV. podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz E. L. kwoty 9.585,78 (dziewięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt pięć 78/100) złotych;

V. podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny zaliczył okres tymczasowego aresztowania od 7 grudnia 2018 r. godz. 18:50 do 24 maja 2019 r. godz. 16:25;

VI. podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty postępowania związane z czynami opisanymi w punktach I - VI części wstępnej wyroku ponosi Skarb Państwa;

VII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania związane z czynem opisanym w punkcie II części dyspozytywnej wyroku, w tym wymierza mu 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty;

VIII. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego adw. Ł. K. 2.140,20 (dwa tysiące sto czterdzieści 20/100) złotych, w tym podatek VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Okręgowy Szczecin

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Utrzymanie w mocy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Utrzymanie w mocy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana